История искусственных водных путей Северо-Двинского бассейна

Abstrakt

W  pracy scharakteryzowano drogi wodne zlewni Północnej Dźwiny, w  powiązaniu z  innymi sąsiadującymi rzekami (Wołga, Szeksna), łączącymi morza: Bałtyckie, Białe, Kaspijskie, Azowskie i  Czarne. Przedstawiono historię rozwoju dróg wodnych w powiązaniu z rozwojem miast i osiedli od XII wieku do chwili obecnej. Do czasu wybudowania śluz, ograniczenia w  transporcie wodnym sprawiały tzw. „wołoki”. Są to spłycenia na wododziałach, na których przemieszczanie łodzi odbywało się przy użyciu sił ludzkich i  zwierząt pociągowych. Za cara Piotra I, tj. w  latach 1703-1709, wybudowano pierwszy system śluz, łączący Wołgę z  Newą. Później, sukcesywnie budowano kolejne śluzy, wydłużając sztuczne drogi wodne zlewni Północnej Dźwiny, poprzez łączenie jej kanałami z sąsiednimi rzekami. W końcu XIX wieku w związku z pojawieniem się nowego typu statków szlaki  wymagały modernizacji. Przyczyną były nieodpowiednie parametry tras żeglugowych i  śluz. W  efekcie na początku XX wieku dokonano zmian w wielkości i budowie śluz, przekształcając je z drewnianych na betonowe, a w latach 80. zmieniając wrota drewniane na metalowe. Dalsze prace, jak pogłębianie kanałów czy udoskonalanie śluz prowadzono w Rosji Sowieckiej. Przedstawiona historia użytkowania dróg wodnych wskazuje na wzajemne oddziaływanie człowieka i przyrody oraz znaczny wpływ przyrody na gospodarkę człowieka.