Strategia niskoemisyjności Unii Europejskiej a kwestia bezpieczeństwa energetycznego i ekologicznego Polski
DOI:
https://doi.org/10.34767/SIIP.2022.02.05Słowa kluczowe:
UE, Polska, bezpieczeństwo, energia, ekologia, strategia, politykaAbstrakt
Celem artykułu jest ukazanie kierunku polityki energetyczno-klimatycznej Unii Europejskiej (UE), strategii bezpieczeństwa energetycznego i ekologicznego Polski oraz rozwiązań mogących podnieść konkurencyjność polskiego sektora energetycznego. W artykule skupiono się na działaniach od roku 2015, które potwierdzają obrany przez UE kierunek zeroemisyjności. Rozwiązanie, chociaż takdobre dla środowiska naturalnego, jest trudne do zaakceptowania przez państwa opierające gospodarkę na nieodnawialnych źródłach energii. Przykładem może być Polska, gdzie trudno jest mówić o bezpieczeństwie energetyczno-klimatycznym w długiej perspektywie. OZE nadal nie stanowią filaru mixu energetycznego.Widoczny jest potencjał dla rozwoju rynku biomasy, energii słonecznej czy energii wiatrowej, jednak np. inwestycje na poziomie lokalnym potrzebują stabilnego otoczenia prawno-politycznego. Rynek węgla kamiennego i brunatnego rodzi obawy pod względem rentowności, a energetyka jądrowa o finalizację inwestycji. Na obecną chwilę stabilny może być jedynie rynek gazu, gdzie znaczącą rolę odgrywa gazoport.
Bibliografia
Ministerstwo Aktywów Państwowych (2019). Krajowy plan na rzecz energii i klimatu na lata 2021–2030. Założenia i cele oraz polityki i działania. Warszawa.
Molo, B. (2010). Rozwiązywanie problemów globalnych na przykładzie ochrony środowiska naturalnego. W: E. Cziomer (red.), Bezpieczeństwo międzynarodowe w XXI wieku. Wybrane problemy (s. 181–227). Kraków: Oficyna Wydawnicza AFM.
Poskrobko, B. (2007). Zarządzanie środowiskiem. Warszawa: PWE.
Żukrowska, K. & Gracik, M. (2006). Bezpieczeństwo międzynarodowe, teoria i praktyka. Warszawa: Szkoła Główna Handlowa.
