Strategie cyberbezpieczeństwa Nowej Zelandii i Polski w procesie globalizacji
DOI:
https://doi.org/10.34767/SIIP.2018.17.04Słowa kluczowe:
cyberbezpieczeństwo, Nowa Zelandia, Polska, globalizacja, analiza porównawczaAbstrakt
W prezentowanym badaniu wykonano analizę porównawczą strategii cyberbezpieczeństwa Nowej Zelandii i Polski. W wyniku przeprowadzonego badania potwierdzono hipotezę, że strategie cyberbezpieczeństwa Nowej Zelandii i Polski wykazują różnice wynikające ze swoistości systemów politycznych tych państw. Ponadto ujawniono, że w sferze cyberprzestrzeni występują sojusze i modele relacji międzynarodowych znane ze świata rzeczywistego. Nowa Zelandia pozostaje więc bliskim partnerem bezpieczeństwa cybernetycznego USA, Australii i Kanady, podczas gdy Polska ukierunkowana jest na współpracę w ramach struktur Unii Europejskiej, co wskazywać może na regionalizację obecnie obowiązujących strategii cyberbezpieczeństwa.
Bibliografia
Bajer J., Badania porównawcze w politologii. Zagadnienia metodologiczne, „Studia Politicae Universitatis Silesiensis” 2012, nr 8.
Ball J., Edward Snowden NSA files: secret surveillance and our revelations so far, „The Guardian” 21.08.2013,
Burton J., Cyber security: the strategic challenge and New Zealand’s response, „New Zealand International Review” 2013, Vol. 38.
Burton J., Small states and cyber security: The case of New Zealand, „Political Science” 2013, nr 65 (2).
Chmielewski Z., Polityka publiczna w zakresie ochrony cyberprzestrzeni w UE i państwach członkowskich, „Studia z Polityki Publicznej” 2016, nr 2 (10).
Chodubski A., Wstęp do badań politologicznych, Gdańsk 2006.
Czechowska L., Mały mocarz: Nowa Zelandia jako przykład roli międzynarodowej osiągniętej dobrą reputacją, „Athenaeum. Polskie Studia Politologiczne” 2017, Vol. 54.
Devetak R., Teoria krytyczna, [w:] Teorie stosunków międzynarodowych, red. S. Burchill, R. Devetak, A. Linklater, M. Paterson, C. Reus-Smit, J. True, przeł. P. Frankowski, Warszawa 2006.
Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1148 z dnia 6 lipca 2016 r. w sprawie środków na rzecz wysokiego wspólnego poziomu bezpieczeństw sieci i systemów informatycznych na terytorium Unii, Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej, 19.07.2016, L 194/1.
Farrar D., Project Speargun was the ditched cyber security project, „Kiwiblog”25.09.2016.
Fourie L., Hettema H., Kingston T., Pang S., Sarrafzadeh A., Watters P., The Global cybersecurity workforce – an ongoing human capital crisis, „Global Business and Technology Association Conference” 2014.
Kulik W., Cyberbezpieczeństwo polską „kompetencją narodową”, Benchmark.pl 20.06.2017.
Odpowiedź na zapytanie o informację publiczną z Ministerstwa Cyfryzacji do Marcina Wałdocha z dnia 18 maja 2018 r.
Odpowiedź na zapytanie o informację publiczną z NASK do Marcina Wałdocha z dnia 7 maja 2018 r.
O’Neil C., Broń matematycznej zagłady. Jak algorytmy zwiększają nierówności i zagrażają demokracji, przeł. M.Z. Zieliński, Warszawa 2017.
Shafqat N., Masood A., Comparative analysis of various national security strategies, „International Journal of Computer Science and Information Security” 2016, Vol. 14, No. 1.
Strategia cyberbezpieczeństwa Rzeczypospolitej Polskiej na lata 2017–2022. Poszanowanie praw i wolności w cyberprzestrzeni. Kompleksowe podejście do bezpieczeństwa. Cyberbezpieczeństwo istotnym elementem polityki państwa, www.gov.pl
