Wymogi redakcyjne

INFORMACJA DLA AUTORÓW O PRZYGOTOWANIU MATERIAŁÓW DO PUBLIKACJI
W „DOGMATYKA PRAWA”

I Uwagi ogólne

 

ARTYKUŁ POWINIEN MIEĆ OD 20 TYS. DO 40 TYS.  ZNAKÓW ZE SPACJAMI

  1. Materiały nadesłane do czasopisma (artykuł, glosa, przegląd orzecznictwa, recenzja, wspomnienie, sprawozdanie) powinny mieć następujące parametry: czcionka 12 pkt (Times New Roman); interlinia 1,5; wcięcie akapitowe 1,25 cm; wyrównanie do lewego i prawego marginesu. Należy wprowadzić numerację stron.
  1. W materiale należy stosować przypisy dolne o następujących parametrach: czcionka 10 pkt (Times New Roman); interlinia 1,0; brak wcięcia akapitowego; wyrównanie do lewego i prawego marginesu. Przypisy powinny być ponumerowane liczbami arabskimi. Stosuje się numerację ciągłą zaczynającą się od 1.
  1. Nie należy uzyskiwać wcięcia akapitowego przez wielokrotne naciśnięcie spacji. Efekt ten

osiąga się przy pomocy opcji wcięcia akapitowego. Nie należy też wyrównywać tekstu do

prawego i lewego marginesu przy użyciu spacji.

  1. Niedopuszczalne jest wymuszanie końca wersu przy pomocy tzw. twardego albo miękkiego

entera (shift + enter). Jeżeli na końcu wersu znajdzie się wyraz jednoliterowy, należy go tam

pozostawić. Nie należy stosować twardych spacji.

  1. W materiale stosuje się nawiasy półokrągłe (nie ukośniki) oraz cudzysłowy polskie. W

żadnym wypadku nie należy zastępować cudzysłowu podwójnym przecinkiem lub apostrofem.

W przypadku cudzysłowów ostrokątnych należy zastosować odpowiednie znaki z tabeli

znaków (tj. «…»), a nie podwojone znaki mniejszości i większości (tj. <<…>>).

  1. Nie należy umieszczać spacji między wyrazem a następującymi znakami interpunkcyjnymi:

kropką, przecinkiem, średnikiem, dwukropkiem, wykrzyknikiem, znakiem zapytania. Ponadto

spacji nie powinno też być między cudzysłowem otwierającym a pierwszym wyrazem oraz

między ostatnim wyrazem a cudzysłowem zamykającym. Ta sama zasada dotyczy nawiasów.

  1. Przypis rozpoczyna się wielką literą, a kończy kropką lub innym znakiem interpunkcyjnym.
  2. Jeśli materiał jest podzielony na numerowane fragmenty, należy zachować konsekwencję i

albo nadać śródtytuły (pisane kursywą) wszystkim fragmentom, albo nie nadawać ich wcale.

Żaden śródtytuł nie może brzmieć tak samo jak tytuł opracowania. Krótkich podsumowań nie

należy numerować, lecz oddzielić od reszty tekstu gwiazdką. Nie jest też wymagane

numerowanie krótkich (zwykle jednoakapitowych) wprowadzeń, precyzujących cel artykułu.

  1. Dopuszczalne jest wprowadzanie w materiale jednego szczebla podziału (fragmenty

ponumerowane liczbami arabskimi). Ze względu na konieczność zapewnienia czytelności

tekstu nie stosuje się dalszego podziału (np. „2.1.1.4”).

  1. Daty zapisuje się przy użyciu liczb arabskich z użyciem skrótu „r.” na oznaczenie roku (np.

10.06.2016 r.). Poszczególne części daty należy oddzielić kropką. Nie wprowadza się daty

zwrotem „z dnia” (np. „rozporządzenie z 10.03.2004 r. zamiast „rozporządzenie z dnia 10

marca 2004 roku”).

 

 

 

II Powoływanie aktów prawnych

  1. Gdy w materiale powoływane są akty prawne, należy w przypisie wskazać miejsce ich

publikacji. Nie dotyczy to aktów konstytucyjnych oraz kodeksów. Odsyłacz umieszczamy po

ostatnim wyrazie nazwy aktu. Jeżeli pełna nazwa aktu występuje w przypisie, miejsce

publikacji podajemy po nazwie w nawiasie. Ponadto:

- w przypadku skrótów Dz.U., Dz.Urz. lub M.P. nie stosuje się spacji między członami skrótu;

- rok wydania Dziennika Ustaw lub Monitora Polskiego zaznacza się tylko wtedy, gdy jest inny niż rok wydania aktu normatywnego;

- skrót Nr należy rozpocząć wielką literą;

- w przypadku zmian: ze zm. (nie: z późn. zm.);

- w przypadku tekstu jednolitego: t.j. (umieszczany przed nazwą publikatora).

Przykłady:

 T.j. Dz.U. z 2001 r. Nr 120, poz. 1299 ze zm. (dalej: p.p.z.m.).

Ustawa z 27.07.2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 572 ze zm.).

Konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności z 4.11.1950 r. (Dz.U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284 ze zm.).

Uchwała Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z 30.07.1992 r. Regulamin Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej (t.j. M.P. z 2012 r., poz. 32 i 819 ze zm.).

Rozporządzenie Ministra Środowiska z 14.06.2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 112).

Uchwała nr 165 Rady Ministrów z 12.08.2014 r. w sprawie przyjęcia Krajowego Programu Przeciwdziałania Ubóstwu i Wykluczeniu Społecznemu 2020 (M.P., poz. 787).

 

 W przypadku aktów prawnych Unii Europejskiej należy podać typ aktu, jego numer (zgodnie

z oryginalnym zapisem w Dz.Urz.), organy wydające, datę wydania, nazwę oraz miejsce publikacji w następującym formacie:

Przykład:

Dyrektywa 2003/98/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 17.11.2003 r. w sprawie ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego (Dz.Urz. UE L 345, s. 90).

Rozporządzenie 1/2003 Rady z 16.12.2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych  w art. 81 i 82 Traktatu (Dz.Urz. UE L 2003, s. 1–25).

Decyzja 2005/370 Rady z 17.02.2005 r. w sprawie zawarcia w imieniu Wspólnoty Europejskiej Konwencji o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w prawach dotyczących środowiska (Dz.Urz. UE L 124, s. 1–3).

 

Powoływanie orzeczeń

 W przypadku krajowych orzeczeń sądowych należy wskazać rodzaj orzeczenia (wyrok,

postanowienie, uchwała itp.), datę i sygnaturę (bez dodatku „sygn. akt”). Podaje się również

miejsce publikacji orzeczenia, stosując powszechnie znane skróty nazw zbiorów orzeczeń: OSP, OSA, OSNC, OSNKW itp. Dopuszcza się podanie – zamiast miejsca publikacji – numeru stosowanego w elektronicznej bazie danych (np. LEX nr 14587). Niedopuszczalne jest odsyłanie do innego rodzaju elektronicznych źródeł, w szczególności do stron internetowych z bazami danych orzeczeń SN, NSA lub TK (np. IPO, CBOSA).

Cytując orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, należy zawsze wskazać miejsce publikacji w

zbiorze OTK; w przypadku orzeczeń publikowanych w 2002 r. lub później podaje się też serię

(A lub B).

Przykład:

Wyrok SN z 12.03.2008 r., I CSK 430/07, OSNC 2009, nr 5, poz. 75.

Postanowienie TK z 27.09.2005 r., U 2/05, OTK-A 2005, nr 8, poz. 96, cz. II, pkt 2.

Wyrok TK z 3.12.2015 r., K 34/15, OTK-A 2015, nr 11, poz. 185, cz. III, pkt 6.12.

W wypadku kolejnego powołania w tekście tego samego orzeczenia należy tylko pominąć miejsce publikacji.

Przykład:

 Wyrok TK z 12.12.2011 r., P 1/11, OTK-A 2011, nr 10, poz. 115.

. W przypadku orzeczeń Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, powszechnie dostępnych

w bazie HUDOC, należy podać: datę wydania orzeczenia, nazwę sprawy ze skrótem v. i nazwą

kraju po polsku, numer skargi oraz konkretny fragment (pkt) orzeczenia. Wskazywanie miejsca

4 publikacji jest zbędne. Rozstrzygnięcia o dopuszczalności skargi (ang. decisions) powinny być

oznaczone jako postanowienia (nie: decyzje).

Przykład:

Wyrok ETPC z 25.05.1993 r., Kokkinakis v. Grecja, skarga nr 14307/88, pkt 33.

Wyrok ETPC z 6.12.2012 r., Michaud v. Francja, skarga nr 12323/11, pkt 115.

Zdanie odrębne sędziów A. Sajó, I. Karakaş, P. Lemmens, H. Jäderblom, F. Vehabović, D. Dedov, A. Saiz Arnaiz

 

Jeżeli ten sam wyrok jest cytowany kolejny raz w tekście wystarczające jest powołanie jego

nazwy i ewentualnie fragmentu, do którego odnosi się przypis.

Przykład:

 Wyrok ETPC z 6.12.2012 r., Michaud v. Francja, skarga nr 12323/11, pkt 115.

 W przypadku orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej należy podać: datę

wydania orzeczenia, sygnaturę sprawy, jej nazwę ze skrótem v., identyfikator ECLI i punkt

uzasadnienia.

Przykład:

 Wyrok TS z 13.05.2015 r., C-516/13, Dimensione Direct Sales Srl, Michaelle Labianca v. Knoll International SpA, ECLI:EU:C:2014:76, pkt 39.

 Postanowienie Sądu z 13.03.2015 r., T-673/13, European Coalition to End Animal Experiments (ECEAE) v.

Jeżeli ten sam wyrok jest cytowany kolejny raz w tekście, wystarczające jest powołanie numeru

sprawy oraz jej nazwy i ewentualnie fragmentu, do którego odnosi się przypis.

 W przypadku innych sądów zagranicznych lub międzynarodowych należy podać dane

dotyczące orzeczenia w formie dostosowanej do niniejszych wytycznych. W wypadku sądów,

które mają powszechnie ustalony sposób powoływania swoich orzeczeń (np. Sąd Najwyższy

USA) należy stosować się do zwyczajowego zapisu.

Przykłady:

1 Wyrok MTS z 27.06.1986 r., Military and Paramilitary Activities in and against Nicaragua (Nicaragua v. United States of America), ICJ Reports 1986, s. 94–97, par. 176–181

 

Przypisy bibliograficzne

  1. Odesłanie do książki. Zapis należy wykonać według następującego schematu: inicjał

imienia i pełne nazwisko autora; po przecinku tytuł publikacji zapisany kursywą; miejsce i rok

wydania; strona lub zakres stron. W przypadku pracy zbiorowej stosuje się następujący zapis:

tytuł publikacji zapisany kursywą; skrót „red.”, a następnie inicjał imienia i pełne nazwiska

redaktora (redaktorów); miejsce i rok wydania.

Przykłady:

1 E. Łętowska, Bezpodstawne wzbogacenie, Warszawa 2000, s. 50 i n.

2 Bezpośrednie stosowanie Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, red. K. Działocha, Warszawa 2005, s. 27.

 

  1. Odesłanie do artykułu w pracy zbiorowej. Zapis należy wykonać według następującego

schematu: inicjał imienia i pełne nazwisko autora; po przecinku tytuł artykułu zapisany

kursywą; „[w:]”; dalej jak w przypadku pracy zbiorowej (por. pkt wyżej).

Przykład:

  1. Łętowska, Nieodzowność wykładni dynamicznej przy ocenie reżimu prawnego Kościelnej Komisji Majątkowej (przyczynek do braków w metodach prawniczej analizy problemu), [w:] Prawne granice wolności sumienia i wyznania, red. R. Wieruszewski, M. Wyrzykowski, L. Kondratiewa-Bryzik, Warszawa 2012, s. 144–162.
  2. Wróbel, [w:] Kodeks karny. Część ogólna, t. I, Komentarz do art. 53–116, red. W. Wróbel, A. Zoll, Warszawa, 2016, s. 31–32.

 

  1. Odesłanie do artykułu w czasopiśmie. Zapis należy wykonać według następującego

schematu: inicjał imienia i pełne nazwisko autora; po przecinku tytuł artykułu zapisany

kursywą; tytuł czasopisma; oznaczenie rocznika i numeru (np. 2015, nr 3); ewentualnie strona

lub zakres stron. Tylko w przypadku czasopism nieregularnych dopuszczalne jest podanie tomu zamiast numeru lub zeszytu (np. 1992, t. XI; 2001, vol. 4). Zapis zagraniczny rocznika, tomu i numeru należy przeformułować tak, by odpowiadał standardowi polskiemu. Nie stosuje się  żadnych skrótów nazw czasopism. Jedynie w wypadku „Państwa i Prawa” używa się skrótu

„PiP”. Pozostałe nazwy czasopism zawsze należy podawać w rozwiniętej postaci.

Przykłady:

  1. Górowska, Dziesięciolecie obowiązywania konkordatu polskiego z 1993 r., PiP 2008, nr 4, s. 32.
  2. Zwierzchowski, Z zagadnień legitymizacji sądownictwa konstytucyjnego, Acta Universitatis Wratislaviensis 1997, nr 1963, Prawo CCLVII, s. 10.

 Mielnik, Przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu w ujęciu nowego kodeksu karnego, Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny 1997, nr 4, s. 21.

Cytowanie ponowne. Obowiązują następujące zasady: a) jeśli dana praca cytowana jest po

raz pierwszy, podaje się pełny opis; b) jeśli dana praca była już cytowana w tekście –

niezależnie od tego, czy jest to jedyna czy jedna z wielu prac tego autora cytowana w tekście –

stosuje się zapis: inicjał imienia (imion) i nazwisko, przecinek, skrót tytułu, numery stron; c)

nie stosuje się zapisów: idem.; ibidem.; op. cit.; tamże; tenże; taż.

Przykłady:

  1. Łętowska, Bezpodstawne wzbogacenie, Warszawa 2000, s. 50 i n.
  2. Łętowska, Bezpodstawne…, s. 130.
  3. Wróbel, [w:] Kodeks…, red. W. Wróbel, A. Zoll, s. 32.

 

  1. Powoływanie materiałów elektronicznych. W przypadku powoływania materiałów

opublikowanych na stronach internetowych, należy podać: a) w zależności od rodzaju

materiału: jego nazwę kursywą lub dane autora i tytuł tekstu (kursywą); b) adres strony, c) w

nawiasie datę ostatniego dostępu do niej poprzedzoną słowem „dostęp:”. W przypadku wpisów na blogach po nazwisku autora i tytule tekstu należy podać także nazwę blogu oraz datę publikacji. W przypadku dokumentów programowych, informacji opracowanych przez

poszczególne organy lub instytucje dane, nazwę instytucji podaje się po tytule dokumentu.

Przykłady:

  1. Śledzińska-Simon, Poland’s Constitutional Tribunal under Siege, Verfassungsblog, 4.12.2015 r.

(http://verfassungsblog.de/polands-constitutional-tribunal-under-siege; dostęp: 2.02.2016 r.) M. Bernatt, Effectiveness of Judicial Review in the Polish Competition Law System and the Place for Judicial

Deference (https://ssrn.com/abstract=2896823; dostęp: 13.02.2017 r.).

 Ministerstwo Sportu, Strategia rozwoju sportu w Polsce do roku 2015, Warszawa 2007

(http://archiwum-ukie.polskawue.gov.pl/HLP%5Cfiles.nsf/0/D0E768D1C8CB4F1EC1257346002D1779/$file/St

rategia_rozwoju_sportu_2015.pdf?Open; dostęp: 2.02.2016 r.).

Konstytucyjnym Rzeczypospolitej Polskiej, przyjęta na 106. sesji plenarnej (Wenecja, 11–11.03.2016 r.), CDL- AD(2016)001.

 Zalecenie 5320/2017 Komisji (UE) z 26.07.2017 r. w sprawie praworządności w Polsce uzupełniające zalecenia

(UE) 1374/2016 oraz 146/2017 C(2017)5320 final.

  1. Inne uwagi. Należy zwrócić uwagę, że: a) nie podaje się nazwy wydawnictwa; wyjątkowo

dopuszczalne jest podanie nazwy „Ossolineum”; b) nie wskazuje się numeru wydania

(wystarczy miejsce i rok publikacji); c) tytuły ksiąg pamiątkowych różnią się niekiedy dość

znacznie i warto je dokładnie sprawdzić („ku czci” lub „poświęcona pamięci”; „z okazji 70-

lecia urodzin” lub „z okazji jubileuszu”; „prof.” lub „Profesora” itp.); d) zamiast „szerzej na

ten temat” wystarczy napisać „szerzej”; c) stosuje się skrót „zob.

 

Komentarze dostępne w systemach informacji prawnych (Legalis, Lex):

 pierwsza litera imienia autora, nazwisko autora, komentarz do art. …, (w:) tytuł komentarza (kursywą), skrót imienia i nazwisko redaktora, miejsce i rok wydania, numer tezy;

o przykład:

  1. Skorupka, Komentarz do art. 5, (w): Kodeks postępowania karnego.

Komentarz, red. J. Skorupka 2020, wyd. 33, Legalis, teza 7.