Stosunek logiki do dydaktyki w poglądach niektórych przedstawicieli Szkoły Lwowsko-Warszawskiej
DOI:
https://doi.org/10.34767/PP.2014.01.05Słowa kluczowe:
dydaktyka, logika, Kazimierz Twardowski, Kazimierz SośnickiAbstrakt
Celem artykułu jest prezentacja, konfrontacja oraz ocena poglądów dwóch czołowych przedstawicieli Szkoły Lwowsko-Warszawskiej: Kazimierza Twardowskiego i Kazimierza Sośnickiego na temat dydaktyki i jej relacji do logiki. U Twardowskiego, podobnie jak u Sośnickiego, bardzo wyraźnie zarysowuje się odrębność przedmiotowa logiki i dydaktyki, która zaciera się jednak u innych przedstawicieli Szkoły. Ujęcie dydaktyki u Twardowskiego jest standardowe. Sośnicki prezentuje oryginalną koncepcję dydaktyki ogólnej jako nauki nadbudowanej na systemach dydaktycznych. Przy nieco różniących się ujęciach logiki obydwu autorów, zbieżne jest traktowanie jej jako nauki pomocniczej dydaktyki. Logika w ujęciu Twardowskiego oddaje usługi dydaktyce poprzez wskazywanie, w jaki sposób procesy poznawcze są skuteczne lub wartościowe poznawcze. Według Sośnickiego logika może oddawać usługi dydaktyce, pouczając ją o rodzajach, charakterze i ewentualnie metodach ćwiczenia sprawności przeprowadzania rozumowań.
Bibliografia
Ajdukiewicz K. (1924). Recenzja: Sośnicki K., Zarys logiki. Lwów-Warszawa: Książnica Polska. Ruch Filozoficzny, T. VIII, s. 62-64.
Kowalewski M. (1959). Logika. Poznań: Pallottinum.
Stępień A. B. (2001). Wstęp do filozofii. Wyd. 4 rozszerzone. Lublin: TN KUL.
Sośnicki K. (1959). Dydaktyka ogólna. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich.
Twardowski K. (1901). Zasadnicze pojęcia dydaktyki i logiki. Lwów: Nakładem Towarzystwa Pedagogicznego.
Woleński J. (1985). Filozoficzna Szkoła Lwowsko-Warszawska. Warszawa: PWN.
Woleński J. (1996). Obowiązywanie a prawdziwość. W: J. Woleński. W stronę logiki. Kraków: Aureus, s. 182-192.
Wołoszyn S. (1961). Analiza funktora ‘powinien’ w pedagogicznych zdaniach normatywnych. Kwartalnik Pedagogiczny, nr 3, s. 91-109.
