Wychowawca czy dobry wujek? - rola pedagoga ulicy w środowisku lokalnym
DOI:
https://doi.org/10.34767/PP.2013.01.04Słowa kluczowe:
pedagogika społeczna, dziecko ulicy, Grupa Pedagogiki i Animacji Społecznej (GPAS), Krajowy Komitet Wychowania Resocjalizacyjnego (KKWR), placówka wsparcia dziennego prowadzona w formie pracy podwórkowej realizowanej przez wychowawcę, streetworkingAbstrakt
Artykuł przedstawia analizę roli, jaką pełni pedagog ulicy na przykładzie wybranych projektów działań pedagogów ulicy. Przedstawiono trzy różne działania w nurcie pedagogiki ulicy: Grupy Pedagogiki i Animacji Społecznej, koncepcję Krajowego Komitetu Wychowania Resocjalizacyjnego oraz projekt „Moja rodzina – moje podwórko – moja przyszłość”. Artykuł jest próbą uchwycenia najważniejszych przymiotów charakteryzujących pedagogów ulicy w tym nieformalności ich działań.
Bibliografia
Bourdieu P., Passeron J.C. (2012). Reprodukcja. Elementy teorii systemu nauczania. Tłum. E. Neyman. Warszawa: PWN, s. 71-150.
Cueff D. (2006). Dziecko na ulicy – przewodnik metodologiczny dla pedagogów ulicy: metody pracy w środowisku otwartym. Projekt Daphne, GPAS.
Gogacz M. (1997). Osoba zadaniem pedagogiki: wykłady bydgoskie. Warszawa: Navo, s. 15-93.
Kołak W. (2005). Historia, rozwój i funkcjonowanie KKWR. W: I. Malanowska (red.) Dajmy dzieciom szansę. Warszawa: Krajowy Komitet Wychowania Resocjalizacyjnego, s. 24.
Kostka M. (2005). Przyjaciel dzieci Ulicy. W: I. Malanowska (red.) Dajmy dzieciom szansę. Warszawa: Krajowy Komitet Wychowania Resocjalizacyjnego, s. 113.
Malanowska I. (1999). Wychowawcza metamorfoza. Nasz Animator, 4 (24), s. 7.
Pytka L. (1989). Od redakcji. Opieka – wychowanie – terapia, 1, s. 2.
