„Theater for children” and „children’s theater” from the perspective of configurationism by Margaret Mead
DOI:
https://doi.org/10.34767/PP.2020.01.08Keywords:
pedagogy of theater, theater for children, children’s theater, Dorman’s theaterAbstract
Margaret Mead’s concept highlights the fact that the child-theater relationship can be read in two formulas. You can talk about a „theater for children”, in which the child is a passive recipient of art created for him by professionals, or a „children’s theater”, in which he is an active / engaged (co)creator of a theater spectacle. While children’s theater belongs mainly to the field of art, children’s theater mainly belongs to pedagogy. An analysis of the works of Jan Dorman (creator of performances for children and theater educator) and Romana Miller leads to the observation about the different involvement of these theaters in education, which aims at the comprehensive development of the charge in the sphere of transmission (cultural values and social values) and in the sphere of free expression (which is the basis for recognizing and developing one’s personality, imagination and creative thinking). The purpose of this text is the sociological and pedagogical analysis of both these phenomena with reference to the theater output of Jan Dorman.
References
Kultura Szwedzka: Szwedzka Kultura Dziecięca, Biuletyn Instytutu Szwedzkiego, Sztokholm 2002.
Bishop C. (2006). Introduction. Viewers as Producers. W: tegoż (red.), Participation. London–Cambridge–Massachusetts: The MIT Press.
Cackowski Z. (1999). Przedwczesność, głód i powściągliwość. Wypowiedź w dyskusji panelowej na Zjeździe Pedagogicznym w Poznaniu. Forum Oświatowe. T. 11, 1–2 (20–21), 169–176.
Chojnacki M. (2009). Czy możliwy jest dziecięcy teatr alternatywny?. W: M. Karasińska (red.), Sztuka dla dziecka jako forma komunikacji społecznej. T. 1. Poznań: Centrum Sztuki Dziecka, 201-211.
Czarnota J. (2012). Jan Dorman – pedagog w teatrze. Kultura enter. Magazyn Internetowy. Zaczerpnięte 4 lutego 2020. Strona internetowa
de Mause L. (1980). The Evolution of Childhood. W: tegoż (red.), The History of Childhood (s. 6–13). Londyn: Routledge.
Dorman J. (1981). Zabawa dzieci w teatr. Warszawa: Wydawnictwo COK.
Dowsilas I. (red.) (2012). Napisz jak pamiętasz listy artysty (wybór materiałów). Będzin: Fundacja im. Jana Dormana.
Gopnik A., Meltzoff A.N., Kuhl P.K. (2004). Naukowiec w kołysce. Czego o umyśle uczą nas małe dzieci. Przeł. E. Haman, P. Jackowski. Poznań: Media Rodzina.
Griese H. (2001). Nowy obraz dziecka w pedagogice – koncepcja „autosocjalizacji”. W: B. Śliwerski (red.), Nowe konteksty (dla) edukacji alternatywnej XXI wieku. Kraków: Oficyna Wydawnicza IMPULS.
Horbowski A. (2003). Kultura wartością edukacji. Nauczyciel i Szkoła, 1–2 (18–19), 67–75.
Jull J. (2011), Twoje kompetentne dziecko. Dlaczego powinniśmy traktować dzieci poważniej?. Przeł. B. Hellmann, B. Baczyńska. Warszawa: MiND.
Karasińska M. (2009). Wstęp: dziecko – inny czy toż-samy?. W: M. Karasińska (red.), Sztuka dla dziecka jako forma komunikacji społecznej. T. 2. Poznań: Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu.
Kehily M.J. (2008). Wprowadzenie do badań nad dzieciństwem. Przeł. M. Kościelniak. Kraków: Wydawnictwo WAM.
Klus-Stańska D. (red.) (2004). Światy dziecięcych znaczeń. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie „Żak”.
Kolankiewicz L. (2002). Kultura czynna: Prahistoria animacji kultury. W: G. Godlewski,
Kurz, A. Mancwel, M. Wójtowski (red.), Animacja kultury. Doświadczenie i przyszłość. Warszawa: Instytut Kultury Polskiej.
Malaguzzi L. (2003). For an Education Based on Relationships. Young Children. November, 9–12.
Mead M. (2000). Kultura i tożsamość. Studium dystansu międzypokoleniowego. Przeł. J. Hołówka. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Miller R. (2017). Dialog z publicznością w teatrze J. Dormana. W: M. Szczepska-Pustkowska, E. Rodziewicz (red.), Więcej niż teatr. Sztuka zaangażowana i angażująca wychowawczo Romany Miller inspiracje dla współczesnej pedagogiki. Gdańsk: Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego.
Miłobędzka K. (1989). Teatr Jana Dormana. Poznań: Ogólnopolski Ośrodek Sztuki dla Dzieci i Młodzieży.
Miłobędzka K. (2008). W widnokręgu Odmieńca. Wrocław: Biuro Literackie.
Morawska-Rubczak A., Teatr dla dzieci jest do niczego, dwutygodnik.com
Śliwerski B. (2007). Pedagogika dziecka Studium pajdocentryzmu. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.
Suchodolski B. (1986). Wprowadzenie. W: tegoż (red.), Edukacja kulturalna a egzystencja człowieka. Wrocław: Ossolineum.
Downloads
Published
Issue
Section
License
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NoDerivatives 4.0 International License.
