Wulgaryzmy w komunikowaniu politycznym
DOI:
https://doi.org/10.34767/SIIP.2020.19.14Słowa kluczowe:
wulgaryzm, komunikowanie polityczne, język, polityka, Internet.Abstrakt
Wulgaryzmy, nazywane w języku polskiego prawa słowami nieprzyzwoitymi, występują w procesie komunikowania politycznego. Polega ono na dwustronnym przepływie komunikatów politycznych pomiędzy nadawcami i odbiorcami z udziałem mediów. Wulgaryzmy są jednostkami leksykalnymi, które w przestrzeni publicznej mogą zaistnieć dzięki mediom, ale to Internet jest tym podmiotem, który je utrwala. Zweryfikowanie tej hipotezy jest celem artykułu. Wulgaryzmy pełnią liczne funkcje w procesie komunikowania politycznego. Najważniejsze z nich to: dyskredytacyjna, eskapistyczna, katharsis, deskrypcyjna, rozrywkowa, prowokacyjna, a także – w znaczeniu symbolicznym – reprezentacji, integracyjna, delimitacyjna, mobilizująca.
Bibliografia
Bańkowski, A. (2000). Etymologiczny słownik języka polskiego, t. 1. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Bańkowski, A. (2000). Etymologiczny słownik języka polskiego, t. 2. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Bielicki, E. (1980). Determinanty funkcjonowania podkultur przestępczych a proces resocjalizacji. Bydgoszcz: Wyższa Szkoła Pedagogiczna.
Dubrzyńska, H. (1998). Elementy teorii polityki. Gdańsk: Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego.
Filipiak, E. (1994). Funkcje języka. Studia Pedagogiczne. Zeszyty Naukowe Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Bydgoszczy, 27, s. 35–47.
Garlicki, J. (2010). Komunikowanie polityczne – od kampanii wyborczej do kampanii permanentnej. Studia Politologiczne, 16, s. 26–45.
Goban-Klas, T. (2005). Media i komunikowanie masowe: teorie i analizy prasy, radia, telewizji i Internetu. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Grochowski, M. (2002). Słownik polskich przekleństw i wulgaryzmów. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Jakobson, R. (1960). Poetyka w świetle językoznawstwa. Pamiętnik Literacki, 51(2), s. 431–473
Jeziński, M. (2011). Funkcje symboli w polityce a nowe media: przypadek polskich wyborów prezydenckich 2010 r. W: J. Golinowski & F. Pierzchalski (red.), Symboliczność w przestrzeni polityki. Między teorią i praktyką (197–212). Bydgoszcz: Wydawnictwo Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego.
Karwat, M. (1989). Człowiek polityczny: próba interpretacji marksistowskiej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.
Karwat, M. (1991). Polityka i apolityczność. W: M. Szyszkowska (red.), Interpretacje polityki (19–53). Warszawa: Instytut Studiów Politycznych PAN.
Karwat, M. (2006). O złośliwej dyskredytacji: manipulowanie wizerunkiem przeciwnika. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Karwat, M. (2007). Teoria prowokacji: analiza politologiczna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Karwat, M. (2009). Akredytacja w życiu społecznym i politycznym. Warszawa: Instytut Nauk Politycznych, Uniwersytet Warszawski.
Karwat, M. (2012). O karykaturze polityki. Warszawa: Warszawskie Wydawnictwo Literackie MUZA SA.
Malendowicz, P. (2013). Ruch anarchistyczny w Europie wobec przemian globalizacyjnych przełomu XX i XXI wieku. Warszawa: Difin.
Matusewicz, C. (1975). Psychologia wartości. Warszawa–Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.
Nocoń, J. & Laska, A. (2005). Teoria polityki: wprowadzenie. Warszawa: Wydawnictwo Wyższej Szkoły Pedagogicznej TWP.
Nowy słownik języka polskiego (2003). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Słownik języka polskiego PWN, t. 1 (1995). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Słownik języka polskiego PWN, t. 2 (1995). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Ustawa z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń. Dz.U. 1971, nr 12, poz. 114 z pózn. zm.
Wimmer, R.D. & Dominick, J.R. (2008). Mass media. Metody badań. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
