Debut Members of Parliament in the Sejm of 7th, 8th and 9th term. The contribution for the analysis of the phenomenon of the party circulation of elite
DOI:
https://doi.org/10.34767/SIIP.2020.19.04Keywords:
political party, debut Members of Parliament, parliament, Sejm, elections, the party in a parliamentAbstract
Parliamentary representation of political parties is nowadays becoming an important field of activity of every grouping. Members of Parliament, following the standards of party charters, become an element of party elite, holding the official positions in collegiate organs. Personal changes in the parliament then mean changes in the party elite. The goal of the article is defining the scale of the phenomenon of debut Members of Parliament in the years of 2011, 2015 and 2019. The research question which the author was faced with is the question about the scale of the phenomenon of debut Members of Parliament and its consequences for the demographic structure of the Polish Sejm and the particular party representations in the parliament, defined as party elites. Detailed questions concern: the importance of parliamentary representatives in contemporary political groupings; defining whether the scale of the phenomenon in 2015 was significantly different from the election results from 2011 and 2019. The established hypotheses assume that: the important of parliamentary representation in contemporary parties is on a constant growth on the formal level and also within the political praxis, and consequently, Members of Parliament can be called party elites. Another hypothesis assumes that the phenomenon of debut MPs has stood out quantitatively in the analyzed period of time, nevertheless, it has not changed the demographic structure of the parliament dramatically, concerning the other two analyzed terms.
The period of the analysis concerns the three parliamentary elections in 2011, 2015 and 2019, which allowed to pick up on the possible tendency of the phenomenon.
References
Annusewicz, O. (2016). Ramowanie „dobrej zmiany”. Ramy językowe kampanii wyborczej Prawa i Sprawiedliwości na Twitterze w 2015 roku. e-Politikon, XVII, s. 75–96.
Bichta, T. (2010). Struktura organizacyjna partii politycznych w Polsce po 1989 roku. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej.
Borowiec, P., Kosowska-Gąstoł, B. & Sobolewska-Myślik, K. (2010). Struktury organizacyjne polskich partii politycznych, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Brodzińska-Mirowska, B., & Wincławska, M. (2016). Niewykorzystane szanse. Polskie partie polityczne w działaniu. Toruń: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika.
Czernek, P. (2018). Inkumbenci w Sejmie, czyli przyczynek do charakterystyki posła z długoletnim stażem parlamentarnym. e-Politicon, XXVIII, s. 63–91.
Dutkiewicz, G. (2012). O pojęciu i istocie zjawiska elit. Colloquium Wydziału Nauk Humanistycznych i Społecznych, 3, s. 175–184.
Flis, J. (2014). Złudzenia wyboru. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Grajewski, K. (2017). Status partii politycznych wewnątrz parlamentu. W: A. Gajda, K. Grajewski, P. Uziębło. A. Rytel-Warzocha, M.M. Wiszowaty, Partie polityczne. Wybrane zagadnienia (59–94). Gdańsk: Wydawnictwo Uniwersytet Gdańskiego.
Herbut, R. (2002). Teoria i praktyka funkcjonowania partii politycznych. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego.
Kamiński, M.A. (2015). Status prawny klubów i kół parlamentarnych w Sejmie RP. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek.
Kasprowicz, D., Marcinkiewicz, K. & Marzęcki, R. (2015). Kapitał wyborczy w polskiej polityce. Analiza ilościowa wyników wyborczych inkumbentów w wyborach parlamentarnych 2005–2011. Studia Politologiczne, 37, s. 271–292.
Katz R. & Mair, P. (2016). Zmieniające się modele partii politycznych i demokracji partyjnej. Powstanie partii kartelowej. W: W. Gagatek & K. Walceka (red.), Oblicza demokracji. Partie i systemy partyjne w ujęciu Petera Maira (249–284). Kraków-Warszawa: Ośrodek Myśli Politycznej.
Lewandowski, A. (2017). Antysystemowość ruchu Kukiz’15 w okresie kampanii wyborczej 2015 roku. W: K. Walecka & K. Wojtas (red.), Nowe partie i ruchy polityczne. Praktyka i idee współczesnych demokracji (179–199). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe UKSW.
Lewandowski, A. (2018). Centralne struktury organizacyjne Platformy Obywatelskiej oraz Prawa i Sprawiedliwości. W: K. Kamińska-Korolczuk, M. Mielewczyk & R. Ożarowski (red.), Meandry współczesnego systemu partyjnego w Polsce (105–127). Gdańsk: Wydawnictwo Athenae Gedanenses.
Lewandowski, A., & Polakowski, M. (2018). Elites vs the people: populism in the political thought of Law and Justice. Annales UMCS. Sectio K. Politologia, 25(2), s.145–163. DOI http://dx.doi.org/10.17951/k.2018.25.2.145–163.
Marciniak, E. & Godlewski, T. (2016). Jakościowy portret „elektoratu zmiany” w wyborach parlamentarnych 2015 roku. Podobieństwa i różnice. e-Politikon, XVII, s. 44–74.
Marmola, M. (2014). Nowe partie w systemie partyjnym – specyfika Polski. Polityka i Społeczeństwo, 3(12), s. 83–92.
Marmola, M. (2017). Nowe partie polityczne w Polsce, Czechach i na Słowacji z perspektywy geografii wyborczej. Political Preferences, 17, 57–72. DOI: 10.6084/m9.figshare.5708320
Marmola, M. (2019). New Parties in the Party Systems of Central and Eastern European Countries: the Factors of Electoral Success. Athenaeum. Polish Political Science Studies, 63(3), s. 50–65. DOI: 10.15804/athena.2019.63.04.
Matyja, R. (2013). Rywalizacja polityczna w Polsce. Kraków–Rzeszów: Ośrodek Myśli Politycznej.
Nocoń, J. (2004). Elity polityczne. Studium interpretacji funkcjonalnej. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek.
Potulski, J. (2008). Socjologia polityki. Gdańsk: Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego.
Raciborski, J. (2006). Wprowadzenie. Elity rządowe jako przedmiot badań. W: J. Raciborski (red.), Elity rządowe III RP 1997–2004. Portret socjologiczny (9–26). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Scholar.
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej. (2020). Pobrano z lokalizacji www.sejm.gov.pl.
Sobolewska-Myślik, K. (2010). Partie i systemy partyjne na świecie. Warszawa: Wydawnictwo PWN.
Stefaniuk M. (2001). Teoria elit Vilfreda Pareta. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej.
Stefaniuk, M. (2019). Ocena elit politycznych w wystąpieniach w Sejmie Rzeczypospolitej Polskiej VIII kadencji. Annales UMCS. Sectio G, LXVI(1), s. 379–398.DOI 10.17951/g.2019.66.1.379–398.
Stelmach, A. (2013). Mechanizmy zwiększania partycypacji kobiet w wyborach. Środkowoeuropejskie Studia Polityczne, 4, s.7–24.
Sztumski, J. (1997). Elity – ich miejsce i rola w społeczeństwie. Katowice: Wydawnictwo „Śląsk”.
Tyrała, M. (2016). Postulaty programowe a sukces wyborczy na przykładzie partii PiS i Razem w wyborach parlamentarnych w Polsce w 2015 roku. e-Politicon, XVII, s. 146–168.
Tyrała, M. (2019). Populizm i antysystemowość w wyborach parlamentarnych w Polsce w 2015 roku na przykładzie ruchu Kukiz 15 oraz partii Razem. W: E. Marciniak (red.), Wybory 2015. Charakterystyka psycho- i socjodemograficzna elektoratów głównych partii politycznych (111–132). Warszawa: Wydawnictwo Elipsa.
Tyrała, M. (2020). Wpływ populizmu na funkcjonowanie demokracji w Polsce na przykładzie partii PiS w latach 2015–2018. W: J. Jaskiernia & K. Spryszak (red.), Polski system ochrony praw człowieka w dobie kryzysu demokracji liberalnej (13–24). Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek.
Wesołowski, W. (1998). Wprowadzenie. W: B. Post & W. Wesołowski (red.), Polityka i Sejm. Formowanie się elity politycznej. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe.
Znaniecki, M. (2017). Parytet i kwoty płci a zasada wolnych wyborów. Studia Wyborcze, 23, s. 25–40.
Żmigrodzki, M. (2003). Pojęcie, geneza i badania partii politycznej. W: W. Sokół & M. Żmigrodzki (red.), Współczesne partie i systemy partyjne. Zagadnienia teorii i praktyki politycznej (12–26). Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej.
Żukowski, A. (2011). Partycypacja wyborcza kobiet – wyzwania i dylematy. Toruń: Towarzystwo Naukowe Organizacji i Kierownictwa. Dom Organizatora.
Żyromski, M. (1984). Socjologiczna teoria elity. Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny, 3, s. 267–278.
