Polska polityka społeczna w odniesieniu do seniorów ze szczególnym uwzględnieniem prawa i uwarunkowań społeczno-polityczno-gospodarczych
DOI:
https://doi.org/10.34767/SIIP.2021.02.09Słowa kluczowe:
polityka społeczna, seniorzy, Ministerstwo Rodziny i Polityki Społecznej, aktywność seniorów, zatrudnianie seniorów, polityka senioralnaAbstrakt
Przedmiotem artykułu jest przedstawienie zagadnień konceptualnych i organizacyjno-prawnych polityki społecznej w odniesieniu do seniorów. Problem badawczy i hipoteza zostały sformułowane jako pytanie, jakie zagadnienia i problemy polityki społecznej wynikają w związku ze starzeniem się społeczeństwa oraz jakie działania podejmują w związku z tym Ministerstwo Rodziny i Polityki Społecznej oraz wybrane samorządy i czy są one skuteczne. Autor próbuje też znaleźć odpowiedź na pytania dotyczące rozwijania polityki senioralnej jako polityki publicznej, jej prawa, pojęć, charakterystyki odbiorców, wyzwań i kontekstów. Cel praktyczno-wdrożeniowy został ujęty jako propozycje rozwiązań systemowych. Autor uczynił nim analizę działalności Ministerstwa Rodziny i Polityki Społecznej i samorządów w odniesieniu do seniorów w zakresie uwarunkowań związanych z procesami demograficznymi, uwarunkowań psychologiczno-socjologicznych, uwarunkowań związanych z wydłużeniem okresu aktywności społecznej, uwarunkowań związanych z aktywnością zawodową seniorów i ich zatrudnianiem. W pracy zostały wykorzystane źródła ciągłe, w tym analizy z aktualnych czasopism Polityka Społeczna i Polityka Senioralna, a także raporty Głównego Urzędu Statystycznego i Najwyższej Izby Kontroli. Autor zastosował metodę monograficzną ujmującą aspekty badawcze całościowo i wieloaspektowo.
Bibliografia
Bakalarczyk, R. (2020). Jakość życia starszych Kowalskich. Polityka senioralna, 1, 11–14.
Błędowski, P. (2014). Polityka społeczna jako specjalność nauk o polityce publicznej – próba charakterystyki. Studia z Polityki Społecznej, 3(3), 10.
Bruski, M. (2019). Starzejąca się ludność wyzwaniem dla publicznych służb zatrudnienia w Polsce. Polityka Społeczna, 9, 8–13.
Bugajska, B., Iwański, R. (2020). Bon opiekuńczy: Alzheimer 75 – unikatowy program wsparcia w Szczecinie. Polityka Senioralna, 1, 36–38.
Duda, K. (2020). Zapaść demograficzna i społeczno-gospodarcza polskich miast. Polity-ka Senioralna, 1, 16–18.
Golinowska, S. (2011). „Srebrna gospodarka” i miejsce w niej sektora zdrowotnego. Koncepcja i regionalne przykłady zastosowania. Zdrowie Publiczne i Zarządzanie, 1, 76–86. DOI 10.4467/20842627OZ.11.005.0342.
Grewiński, M., Karwacki, A. (2015). Innowacyjna Polityka Społeczna, 58–75.
Informacja o AAI. (2020).
Informacja o aktywnym starzeniu seniorów. (2020).
Informacja o seniorach. (2019).
Informacja o wynikach kontroli NIK (2019). Realizacja rządowych programów na rzecz aktywności społecznej osób starszych, KPS.430.004.2018 Nr ewid. 191/2018/P/18/039/KPS.
Kałuża-Kopias, D., Szweda-Lewandowska, Z. (2018). Potencjalny popyt na opiekunów osób starszych. Spojrzenie z perspektywy dwóch pokoleń – wspierającego i wspieranego. Polityka Społeczna, 3, 28–34.
Kanios, A. (2018). Przekonania pracowników zawodów pomocowych na temat osób star-szych. Polityka Społeczna, 9, 19–24.
Kleszczewska-Albińska, A. (2019). Samotność i relacje społeczne u osób powyżej 60 roku życia. Polityka Społeczna, 10, 30–37.
Klimowicz, M., Michalewska-Pawlak, M. (2019). Ewaluacja inwestycyjnych programów polityki społecznej na przykładzie Rządowego Programu na Rzecz Aktywności Społecznej Osób Starszych. Polityka Społeczna, 5–6, 8–14.
Kuchciak, A. (2016). Ustawa o osobach starszych – nowy czy kolejny rozdział polityki senioralnej? ACTA ERASMIANA, XIII, 86–99.
Kwiecińska, K. (2020). Miejski wolontariat na rzecz łódzkich seniorów. Polityka Senioralna, 1, 26–28.
Łysoń, P. (2014). Warunki życia rodzin w Polsce, Warszawa: GUS.
Majer, R. (2018). Polityka samorządowa wobec starości. Strategie i podmioty, Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego.
Maroń, A. (2020). Polityka senioralna we Wrocławiu. Polityka Senioralna, 1, 22–26.
Mikołajczyk, B. (2018). Aktywne starzenie się ludności z perspektywy Rady Europy. Polityka Społeczna, 1, 7–11.
Perek-Białas, J., Zwierzchowski, J. (2016). Wskaźnik aktywnego starzenia w ujęciu regionalnym – 2015 Opracowanie dla Departamentu Polityki Senioralnej Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej, Warszawa: [b.w.].
Potyra, M. (2016). Prognoza gospodarstw domowych na lata 2016–2050, Warszawa: GUS.Program Solidarność pokoleń, przyjęty uchwałą Rady Ministrów Nr 239 z 24 grudnia 2013 r. i opublikowany w Monitorze Polskim 4 lutego 2014 r. (Poz. 115).
Rosochacka-Gmitrzak, M., Racław, M. (2019). Słowo wstępne. Polityka Senioralna, 1, 3–6.
Skinder, M. (2010). Polityka społeczna. Wybrane aspekty, Bydgoszcz: Wydawnictwo Edukacyjne Wers.
Skórska, A. (2019). Zmiany poziomu zatrudnienia osób w wieku 55+ w krajach Unii Europejskiej w latach 2004–2017. Polityka Społeczna, 3, 1–7.
Sowa-Kofta, A. (2018). Lokalne uwarunkowania zaangażowania społecznego osób star-szych. Polityka Społeczna, 10, 25–29.
Ustawa z dnia 11 września 2015 r. o osobach starszych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1705).
Ustawa z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (tj. Dz.U. z 2020 r. poz. 111).
Walkowska, W. (2018). Pokolenie „sandwich generation” w obliczu współczesnych przemian demograficznych. Polityka Społeczna, 9, 7–12.
Wskaźniki związane ze starzeniem się społeczeństwa. (2020).
Wyszkowska, D. (2018). Sytuacja osób starszych w Polsce w 2018 r., Warszawa-Białystok: GUS.
Założenia Długofalowej Polityki Senioralnej w Polsce na lata 2014–2020, przyjęte 24 grudnia 2013 r. uchwałą nr 238 Rady Ministrów i opublikowane w Monitorze Polskim 4 lutego 2014 r. (Poz. 118).
Zawartka, M. (2018). Seniorzy i polityka senioralna w polityce publicznej. Studia Politicae Universitatis Silesiensis, 22, 49–57.
Pobrania
Opublikowane
Numer
Dział
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
